ارسطو تراژدی رو نوع برتر نمایشه میدونه چون باعث تزکیه‌ی نفس میشه. برای ما البته زندگی و آدمها و مفاهیم خیلی پیچیده‌تر ازونن که بشه تراژدیِ تنها رو در داستانی پیدا کرد. ولی من بعنوان فرزند قرن بیست و یک ، تنها چند لحظه از تماشا و شنیدن این‌ نمایش برام کافی بود تا اشک بریزم و بلرزم. در طول اثر صدای خنده زیاد بلند میشد از تماشاگرا، چون نمایش بامزه‌ای بود، منم‌ خندیدم و کنارش خشمگین شدم، به وجد اومدم و خیلی احساس‌های دیگه رو تجربه کردم
و البته فکر کردم. روند گفتگو و نتیجه‌گیری که بین دیالوگها و درنهایت مونولوگ‌های شخصیت‌ها وجود داره کاملا قبول کردنی بود برام.

بی‌نهایت از همه‌ی کسایی که توی برپایی این نمایش شرکت داشتن ممنونم. چون برای من نوجوون که سفر کردم برای تئاتر همین یک اجرا هم که نصیبم شد میتونه نقطه‌ی عطفی باشه توی زندگیم.

موفقط و سرزنده باشین