خانم شعبانی گرامی
با سلام و عرض ادب (عرایض بنده صرفاً یک برداشت مخاطب از نمایش دریم لند بوده است)
این نمایش پرده به پرده ای که اجرا شد، مفهوم داشت و در عین حال ساده و ابتدایی داستان خودش را به جلو میبره. در یک دنیای وسیع از گذشته تا آینده و حتی فراتر از جهان خود شاید در یک دنیای موازی و متافیزیکی روایت میشه با چاشنی سینمای کلاسیک و صامت با عناصر مدرن از واقعیت تا سورئال ، از کمدی تا درام، بعضی وقتها روانشناسانه و زمانی فیلسوفانه ، غم انگیز همچون تراژدی، ناامید کننده مثل سیاست.
برای یک جمله که من در رویای خود آزادم این نمایش یک سنگ تمام واقعی بود.
اتفاقا بعد از دیدن این نمایش با خودم فکر می کردم اگر با ... دیدن ادامه ›› این اثر ارتباط برقرار نمی کردم بازم از اینکه به دیدن این نمایش آمدم خیلی خوشحال شدم. به معنای واقعی یک هنر نمایشی شاهد بودم و لذت بردم. در مورد بازی کاراکتر ها و گریم، نورپردازی، میزانسن و غیره هم اصلا صحبت نکنم ...
از نظر بنده هیچ کدوم از ایراداتی که میفرمایید لزوماً یک ایراد نیست برعکس می تواند به عنوان یک اصل باشند. به یاد نمیارم جایی کارکترها صدای همو نمی شنیدند ! منظورتون جایی بود که می خاستند منظورشونو به تماشاگر انتقال بدهند ؟

بخش جابه‌جا کردن اسلحه که با درخواست مخاطب اتفاق افتاد.

نمیتونم مطمئن بگم یادم هست یا نه ولی بنظر پرده ای بود که منو به یاد مفهوم تقدیر انداخت. اما در اینجا اینکه صدای همو می شنیدند یا نه مطئمن نیستم. بنظرم بیشتر اجتناب ناپذیر بودن کشته شدن کاراکتر معشوق چاپلین مطرح بود . و همین برداشتو انداختم تو توشه راه و به پرده بعد نقل مکان دادم.