من هم به نوبه خودم کار رو دوست داشتم. همیشه به کسانی که با تئاتر میانه خوبی ندارند و فکر می‌کنند یک دوره همی خیلی تخصصی و خشک هست که برای اونا جذابیتی نخواهد داشت گفتم شما یا تا به حال تئاتر نرفتین و یا شروع مخاطب شدن تان با یک نمایش ضعیف بوده و شما را نا امید کرده است. بعد از سال ها از زمان دانشجویی یک وسط هفته را تنهایی به دیدن نمایش اتینا نشستم. خیلی دوست دوست داشتم یکی از همان مخاطبانم کنار من می بود تا به او ثابت می‌کردم که هیچ چیز جای خیال سیال در سالن تئاتر را نمی‌گیرد. یک سرخوشی ناگفتنی که تورا از چک کردن گوشی موبایل و نگاه کردن ساعت و گذر زمان غافل می‌کند.

در مورد نمایش اتینا باید اعتراف کنم به عشق بازی خانم زنگنه روی صحنه تئاتر خودم را رساندم. ولی بازی کامران تفتی نیز غافلگیرم کرد و درجه یک بود. دوست داشتم حضور زوج مهمان (نیلوفر هوشمند و مهدی رحیمی) بیشتر باشد چرا که شیرینی خاصی داشت و دل را نمی‌زد. به نظرم طراحی صحنه میتوانست خیلی خلاقانه تر باشد. یه جورایی احساس می‌شد با عجله نمایش ترتیب داده شده است.

اگر حوصله خواندن پرخرفی های بالا را نداشتید خلاصه ش اینه که نمایش رو دوست داشتم و خیلی حال خوبی داشت. تنهایی هم رفتید خوش می‌گذره :)