خیلی خوشحالم که بعد از مدت ها نمایشی دیدم که بسیار قوی بود و به دلم نشست... متن قوی ، بازی ها قوی و کارگردانی هم بسیار عالیست ...فن بیان و بدن بازیگرها مناسب است موسیقی روی کار نشسته و ریتم نمایش و حرکات فرم بازیگرها از سرعت مناسبی برخوردار است در طول نمایش زمان را احساس نخواهید کرد و فقط نگاه شما به سمت چپ و راست صحنه مدام حرکت میکند ...نورپردازی و سایه ها و ایجاد رعب و وحشت و حتی تیکه های طنز که تو را وادار میکند کوتاه بخندی و بلافاصله لبخند گوشه لبانت خشکش بزند...همه و همه نشان دهنده هوش نویسنده و کارگردان و وقت و زمانیست که برای خلق این اثر گذاشته اند ...در طول نمایش حتی در لحظات شکنجه الیزابت همواره زیر ناخن هایم درد احساس کردم و ناخودآگاه دستانم را به هم فشردم ...و احساس ترس هم کاملا توسط موسیقی ،افکت ها و صدای جیغ راهبه ها غالب بود ... قبل از ورود به سالن نمایش کارگردان ابتدا حس شنوایی ما را با موسیقی کلیسایی و سپس حس بویایی را با اسپندی و ... که در دست راهبه هایی که دعا میخواندند می سوخت با خود همراه کرده بود ...نمایش لایه های زیرین بسیاری دارد گذشته ای که تو در بستر اکنون میبینی و عمیق تر زمانیست که تو را وادار به کنکاش در خودت و همزاد پنداری با شخصیت های نمایش میکند ...