نکند با فریادهای بی‌مورد می‌توان به متن و اجرا عمق بخشید؟!
نکند هرکه جیغ‌جیغوتر است بازیگرتر است؟!
نکند هرچه موسیقی حماسی‌تر باشد یعنی کارمان سیاسی‌تر و حماسی‌تر است و ما که تئاتر حکم خون و نفَس برایمان دارد بی‌خبریم؟!

این ایدهٔ درخشان در سطح ماند و حیف شد. سطحی‌تر از آنکه فکر می‌کردم. نمایش‌نامه‌ای در حد شعارهای سیاسی‌نما و پوچ داخل تاکسی‌ها.
مگر می‌شود بیان بازیگر نقش اول (الیزابت) تا این حد ضعیف باشد؟!
کلیت اجرا هم هیاهوی نسبتاً منسجمی بود برای هیچ‌وپوچ!

باور کنیم با جیغ‌وفریاد نمی‌شود ضعف‌های کارمان را از چشم‌های تیزبین اهل دل و فن بپوشانیم. پس بی‌مورد حنجره‌مان را پاره نکنیم؛ باور کنیم مردم کر نیستند؛ اگر حرف تازه‌ای برای گفتن داشته باشیم در سکوت هم آن را خواهند شنید!

🎖️امتیاز شخصی: ۱.۵ از ۱۰