____ بی قراری برای ساعتی آرامش _____

فلوریان زلر، از آن دست نمایشنامه نویسهایی است که وقتی نمایشنامه ای از او میخوانی و یا روی صحنه ی اجرا میبینی؛
اولین چیزی که برای ذهن و قلمش متصور میشوی، دغدغه مندی و دلمشغولی هایش در خصوص روزمرگی و ناهنجاریهای مدرن و امروزی اجتماع است.
دغدغه هایی که از دل جامعه و آدمهای درونش زاییده میشوند و با خلق و تولدشان مخاطب را در چالشی همه جانبه با خود و جهانش قرار میدهند.
این همان بعد جهان شمولی فضای داستانهای زلر است که هر مخاطبی با هر جهان و جغرافیایی را درگیر خود میکند.
زبان بیان زلر معمولا خطی و مستقیم نیست و اصولا پیچیدگی و گره افکنی هایی که در نمایشنامه وجود دارد این روایت را جذابتر میکند.
آنچه در ""یک ساعت آرامش "" شاهدیم؛ نیز مانند اغلب نمایشنامه های زلر زبانی منتقد و معترض است که در اینجا برخلاف ""پدر"" ... دیدن ادامه ›› و همچون ""آنسوی آینه"" زبانی طنز و کمدی در موقعیت دارد.
کاراکترهای ""یک ساعت آرامش"" کاراکترهای غریبه ای نیستند وشبیهشان را در سایر کارهای زلر هم دیده و خوانده ایم. آنقدر آشنا که گاهی اینطور به ذهن متبادر میشود که زلر در هر نمایشنامه اش، برش و بخشی از گذشته یا آینده آنها را موشکافی میکند.

با این مقدمه؛ اینظور به نظر میرسد سید جواد روشن نیز در راستای تلنگر و تزریق این دغدغه مندی به ذهن مخاطب ، با چاشنی کمدی موقعیت این نمایشنامه را انتخاب کرده است تا جامعه ای کوچک و آشفته را بنام ""خانواده ای مدرن"" عریان به نمایش بگذارد.

زن و شوهری که بیست و چندسال با صداقتی دروغین در کنار هم زندگی میکنند و حتی توان مدیریت حضور یک لوله کش را در منزل ندارند و حالا که مرد به دنبال ساعتی برای آرامش است؛ همه چیز دست به دست میدهد تا همان یکساعت آرامش را برایش آرزویی محال کند.
فرزندی که به دنبال همان صداقت دروغین، هیچ سنخیتی با پدر و حتی مادرش ندارد و به نظر بیشتر نمادی است از تقابل بین دو نسل سنتی و مدرنیته...
طراحی دکور نیز به پیشبرد کلام و نگاه نمایش کمک میکند. طراحی نسبتا مدرن که مزین به کتابخانه ای کامل و مملو از کتابهای مجلد است و همان وجه دکوری بودنش دلیل محکمی است برای نشان دادن عدم استفاده فرهنگی توسط خانواده به ظاهر متمدن!!!

به شخصه، نمایشهایی را که در بستری ساده حرفی برای تلنگر دارند را دوست دارم.
برای جناب روشن و گروه خوبشان آرزوی موفقیتهای بیشتر میکنم.

پ.ن: متذکر میشوم که پسندیدن یا نپسندیدن یک اثر هنری, کاملا سلیقه ای است.

.ــ پرند محمدی ــ