من اصلا نمی خوام درباره اجرا، بازی ها، و سایر عناصر این نمایش بنویسم که الحق و الانصاف خوب و راضی کننده بود، بلکه می خوام درباره یک نکته دیگه بنویسم. چیزی که من رو شدیدا به وجد اورد.

به عنوان کسی که سال هاست که ادبیات در رده های بالای علاقه اش هست و سالیان دیگری رو هم در ترویج ادبیات ژانری فعال بوده، شنیدن، حس کردن، تک تک عبارت ها، اصطلاحات، جمله بندی های این نمایش یعنی لذت، شور، شوق، وجد و حظی که در توصیف نمیاد.

یعنی مواجهه با متنی که چنین فارسی خوبی داشته باشه، می تونه هر انسانی رو سرشار از شعف کنه. درآوردن چنین نوشتاری نشان می ده نویسنده تا چه حد به گوشه و کنار زبان فارسی مسلط هست و برای دراوردن چنین متنی، چقدر زمان صرف کرده و از مداقه های خود در منابع و کتاب های گوناگون -چه در زمان های پیش و چه برای کار روی این متن- به شایستگی استفاده برده که در نهایت امر چنین متن شسته رفته ای رو از کار درآورده.

صد البته که چند جایی از متن سکته یا ایراد داشت و برخی عبارت ها به ظرف زمانی داستان نمی خورد و در اون زمان استفاده ای نداشتن، اما نسبت به کلیت کار چنان اندک بود که قابل اغماض باشن.

سپاس آقای یاراحمدی، و احسنت و دست مریزاد غرا برای شما :)