چه شادی‎ای؟ کدوم دشمن؟! / چرا می‎ترسونیدمنون از یه لولویِ سرِ خرمن!
سال‌هاست تو این ولایت/ به بهونه‎ی جشنِ پایداریِ پر فتخار، برابر دشمنان بی‎شمار/ که نمی‎دونیم کی هستن و کجا هستن/ کِی میان یا نمیان/ بریده از گلوی مردمون/ لقمه‎ی نون و بیرون کشیده زبون از حلقومِ پیر و جَوون./ هر کی غذا خواست، گفتید جشن مهم‎تره/ هر کی حرف زد، گفتید «خفه»! که دشمن دَمِ دره/ برا همینه که خبر ندارید/ ملت تو چه دردسره!