"با هر میزان از وسواس در انتخاب نمایش، در تماشای این اثر لحظه‌ای شک نکنید!"

این اثر را اولین بار در شب آخرین اجرایش در بهار نود و سه تماشا کردم و آنقدر دلچسب بود که وقتی چند ماه پیش پژمان عبدی را در حاشیۀ اجرایی دیگر دیدم، بلادرنگ پرسیدم: " آقا نمیخواین برای کلاه‌آهنی‌ها رو دوباره اجرا برید؟ " و چه خوب که پاسخش مثبت بود.
اصول تئاتری در هر یک از اجزای نمایش درحد استانداردی رعایت شده، از متن و کارگردانی و بازی بگیرید تا دکور و نور . مقدمه، بدنه و پایان‌بندی نمایشنامه درست، شوخی‌ها طبیعی و به اندازه، بازی‌ها یکدست و قوی، افکت‌های صوتی در خدمت نمایش، و دکور هرچند ساده، ولی متفاوت از دکورهای مینیمال مرسومِ این‌روزها که نهایتاً به یک میز و صندلی ختم می‌شود.
فارغ از مسائل تکنیکی، اثر در محتوا نیز بسیار غنی‌ست و برخلاف بسیاری از متن‌های متعلق به نسل جوان، بسیار صحیح و اصولی به انتقال مفهومی ارزشمند می‌پردازد.
همین‌قدر را نوشتم تا بگویم با هر میزان از وسواس در انتخاب نمایش، در تماشای این اثر لحظه‌ای شک نکنید! امید که در فرصتی دیگر، شاید با تماشای مجدد کار و حتی خواندن نمایشنامه، نظری مصداقی و دقیق‌تر در فرم و محتوای اثر بنویسم.