امتیاز: 9
فیلم را دوست نداشتم با اینکه همراهش شدم.
مهدویان روایتی مستندگونه از حوادث سال 60 را نشان می دهد تا سبک فیلمبرداری و عدم نزدیکی به شخصیت ها برایمان کاملا توجیه پذیر باشد.
آنقدر حوادث سال 60 درونمایه عجیب و غریب و میخکوب کننده دارد که نیازی نیست بخواهیم آنها را باورپذیر جلوه دهیم و فیلم از همین جا لطمه می خورد. وقایع 7 تیر و فرار بنی صدر و 8 شهریور و ترورهای منافقین و نفوذی هایشان در همه جا (و خیلی های دیگر که برای لو نرفتن داستان به آنها اشاره نمی کنم) برای همه مان آشناست که گیر نمی دهیم به خط سیر نداشته ی فیلم، به داستانک های رها شده، به روابط در نیامده و به اعتراف یکباره ی کسی که اتمام فیلم در گرو تصمیم او بود.
یک مشت آدم منفعل که بیشتر واکنش نشان می دهند تا کنش. هنر اصلی شان گریه کردن و دعوا با هم است و نمی توانند داستان را پیش ببرند. اینها قهرمان نیستند، حتی اگر کاملا واقعی و مستند باشند. احمد متوسلیان ایستاده در غبار قهرمانی واقع پذیر بود، اما اینجا این مجاهدین خلق هستند که اگرچه در ظاهر فیلم نیستند، اما قهرمان فیلم شده اند.