امشب نمایش آقای آئیش رادیدم،متاسفم برای خودم،چرا باید نمایشی را اجرا کرد که فقط فقط پولساز است،بدون توجه به مخاطبانی که با هزار زحمت به دیدنش می آیند،آنهم تماشاگرانی که قابل احترام و حتی قابل تعظیم هستن و با وجود آنهاست که تئاتر مملکت ما همچنان روی پاست،چرا تیشه به ریشه خودمان میزنیم،شاید برخی بگویند ما که عمر خودمان را کرده ایم دیگر مهم نیست چه بر سر تئاتر می آید و چه سرانجامی خواهد داشت،چه کسی گفته وقتی دیگر هیچ خلاقیتی برایت نمانده باز هم باید کار کنی،چه کسی گفته هنر باید به خانوده ات،ارث برسد بدون انکه کاری بتواند انجام دهد،جامعه ما از لحاظ فرهنگی مریض است،باید فریاد رسش باشیم،خوشبختانه جوانانی داریم پویا و خلاق که اگر راه را برایشان باز بگذاریم قدم بزرگی برمیداریم،نمونه های انهم هم در جشنواره تئاتر و هم در جشنواره فیلم فجر امسال پیداست،پل های پشت سر خود را خراب نکنیم،خاطرات خوشی را که از خود جا گذاشته ایم را از مردم نگیریم،به جای به خود فکر کردن کاش انسان فراتر را بنگرد،خسته نباشید میگویم به گروه آقای آئیش امیدوارم فردای بهتری را رقم بزنیم