شهرزاد چهل و ششم

پاییز به همه ی رنگ هایش
آتش که می شود
باز هم سرد است
وقتی آتش آغوش تو نباشد
ملکزاده ی بارانی من
این شب های ولنگار و بیهوده
که به زنگ ساعتی صبح می شوند
شمشیر حضورت را می خواهد
تا بر سینه ی سحرگاه
به جرعه ای سرخ بپاشد