پس از دیدن اجرای چشم برهم زدن جناب هوشنگ گلمکانی در صفحه شخصی خود نوشت
بالا و پایین جنگ
در سالن ارغنون برای اولین بار نمایشی دیدم. این سالن در خانه ای قدیمی توی خیابان نوفل لوشاتو است.
انتهای یک کوچه بن بست. فشار و نیاز جوانان اهل تئاتر ، اگر چه کم تر منجر به ساخته شدن سالن های تئاتر اختصاصی و مجهز و استاندارد می شود ( که در کشور ما فقط از عهده دولت بر می آید) اما به هر حال باعث شکل گیری محل هایی برای اجرای نمایش های کوچک و جمع و جور در حد " بلک باکس" می شود که این ها هم غنیمت اند.
نمایش "چشم برهم زدن" نوشته محمد زارعی به کارگردانی محد حسین زیکساری که در سالن ارغنون دیدم تصویری از خاطرات بالا و پایین جنگ هشت ساله در شهر است.ساکنان یک ساختمان مسکونی را یا در پناهگاه زیر زمین هنگام حمله دشمن می بینیم یا روی بام در حال زندگی عمومی. نمایش کار یک گروه جوان است. سی و پنج سال پس از آغاز و بیست و هفت سال پس از پایان جنگ، هنوز این رویداد در خاطره جمعی ملت ، حتی آنان که در آن سال ها کودک بودند حضور سهمگینی دارد.

تشکر از آقای گلمکانی عزیز و لطفشون...