*بانوی اردیبهشت*

بانو سلام

قصه هایت را دیدم ، همه آدمهای قصه ات را می شناختم ،با اونها زندگی کرده بودم، بزرگ شدم و کلی خاطره ساخته بودم.

می گویند قصه هایت تلخ است .می گویند مصداق بارز سیاه نمایی است .می گویند تصورت از جامعه و اتفاقهای پیرامونش غلط است و آدمهای قصه ات هیچگاه ... دیدن ادامه ›› رستگار نمی شوند....
ولی چرا نمی گویند آدمهای قصه ات، خوب عاشقی کردن را بلدند ؟؟؟؟ چرا نمی گویند با اینکه زن هستی مردهای قصه ات همیشه عاشق تَرن؟؟؟؟ هنوز عباسِ زیر پوست شهرت عاشقِ سرونازش است .اینقدر عاشق ، که اسم دخترش رو سروناز گذاشته..... رسول رحمانی روسری آبی هم بعد از 20 سال از عشقش با احترام یاد می کند و خوشبختی رو در حالِ خوشِ دلش جستجو می کنه نه در نگاه آدمها.حتی مردهای جدید قصه ات هم عشقشان زلال است و پاک.

از مادران قصه ات هم نمی گویم که گیلانه ات هنوز هم جِزِ اسماعیلش را می زند، هنوز هم صداش تو گوشم می پیچه که " مادرت گفت: اگه خودت دختر داشتی راضی می شدی یه عمر چرخِ فلجی برونه؟؟؟؟ گفتم:آخه بی انصاف ، مگه بچه من وقتی رفت جنگ این جور بود؟؟سیبیل و سُنبلش هنوز سبز نشده ، قد داشت مثلِ شمشاد...."
طوبی داستانت هم اینقدر قوی بود که هنوزم که هنوز است بارِ مردای خونه اش رو به دوش می کشه. راستی بعد از 15 سال کسی صداش رو هم نشنیده که می گفت: "خونه ام رفت ، بچه ام آواره شد ، حالا یکی پیدا شده همش فیلم می گیره ؛ یکی بیاد از دل من فیلم بگیره ، اصلا این فیلمها رو کی قراره ببینه؟!؟!؟ "
.
.
.
.
بانو باش ، بانو بمان و برایمان فیلم بساز و نترس از اینکه فیلمت پخش نشود چرا که "هیچ فیلمی تا ابد تو کمد، بایگانی نمی مونه"