سلام و خداقوت به بچه های خوب مطلق
پیش از شروع سخن، بگویم که نمایش را دوست داشتم...
همانطور که می دونیم، راد عزیز، سبک نمایش را رئالیسم جادویی نام برده است. که در وهله ی اول، باید خودمان را با نمایشی واقع گرا که در آن ساختارهای واقعیت دگرگون شده و دنیای واقعی، اما با روابط علت و معلولی خاص خود آفریده و ترکیبی از افسانه، تاریخ و یک عنصر جادویی و غیر طبیعی ست، مواجه کنیم. من نمایش را در نگاه اول، به همین سبک پنداشتم ولی عمیق تر که شدم به سبک دیگری نزدیک تر است...
دو حالت ظاهرن متناقض، که رویا و واقعیت باشند، در آینده، به یک جور واقعیت مطلق یا کمی پیشتر، به فرا واقعیت، مبدل خواهند شد. به زعم بنده، سوررئالیسم، نامیست که به زبان دیداری و شفاهیِ اندیشه ای از درون، که گاهن در قالب هنرهای دراماتیک یا هر نوع اثر هنری دیگری که به نمایش گذاشته می شود، می توان داد. این سبک وسیله ایست برای آزادسازی مطلق ذهن و امثال آن. واژه ی سوررئالیسم و انقلاب را در یک ردیف می دانم، شاید دلیل انتخاب این سبک برای اجرای این متن همین بوده باشد. زیرا که اغتشاش و نا آرامیِ درونی، در قالب هنر، به این شکل، به عرصه ی نمایش گذاشته شده است.
نمایش مطلق با بهره مندی ازین سبک، روی سخنش را به زمان و مکانی ظاهرن بدور از این جا و این زمان می برد و با زبان طنز، انتقادهای سیاسی و اجتماعی اش را بیان می کند.
طراحی صحنه، نور، لباس و رفتارهای مسخ شده، بیانگر فراموشیِ حافظه ی عاطفی-انسانی ست، و سایه های قدرتی که بر مسند نشسته اند، و ... دیدن ادامه ›› مردم را در حصاری، حکمرانی می کنند. فارغ از اینکه خود آنها در زندان افکارشان محبوس هستند. زمانی ست که نور به اعتزال کشیده شده است و تاریکی در راه است، و همه را در بر می گیرد. در مسیر حرکت از دوران ابزورد، که فقط به دنبال چرایی زندگی هستیم، به دوران سیاهی و هیچ، که هیچ وجود ندارد هستیم...
و اما برخی موارد ریز اما درشت؛ ( دوستانه )
موسیقی، نه اینکه بد یا خارج بود، نه، توقع ام فراتر و شنیدن چیزی خلاقه تر بود. ایجاد فضایی که با پوسته ی ما نا آشنا و با مغز اگزیستانسیال ما آشناتر باشد.
به غیر از یکی دو نفر از بازیگرها، که غرق در جهان نمایش بودند، بعضی از بازی ها، به اصطلاح خودمان، در نیامده بود و سطحی بود و گاهن به ریکشن های تماشاگرها توجه می کردند نه به ریکشن نسبت به تحلیل فضای حاکم و خلق رویداد دراماتیک موجود در صحنه...
کلیت خوب، ولی بعضی از صحنه ها، که هم به کارگردان و هم به بازیگران مربوط است، به "آن" نرسیده بود.
امیدوارم، چشم، حوصله و روان شمارا آزرده نکرده باشم.
با تشکر از تک تکتون
کامران هوشمندیان