پیام ارزشمند و خیلی مهمی داشت.
داستان آشنای "مرد که گریه نمی‌کنه"، "جمع کن خودتو، سوسول نباش" و "باید قوی باشی"
داستان آشنای فهم اشتباه از "قوی بودن"، مترادف گرفتن "قوی بودن" با سرکوب غم، با اجازه ندادن به احساس کردن درد و با تظاهر کردن به "خوب بودن".
غافل از اینکه قوی بودن یعنی بپذیری که گاهی حالت خوب نیست و این اشکالی نداره. گاهی غمگینی، گاهی ناامیدی، گاهی می‌خوای فقط گریه کنی و این اشکالی نداره.
داستان آشنای دیده نشدن احساساتمون توسط اطرافیان و بعد یاد گرفتن اینکه خودمون هم احساسات خودمون رو نبینیم و بی‌ارزش بشماریم. و بعد خودمون هم کم‌کم باور کردیم که اگه گریه کنیم یعنی ضعیفیم و اگه غمگین باشیم یعنی ناشکریم و در این بین یاد گرفتیم که برای خوشایند و رضایت دیگران زندگی کنیم.
اما همه این‌ها راه حل هم داره: اینکه از امروز شروع کنیم خودمون و احساساتمون رو ببینیم و بهشون اجازه بروز بدیم، بدون شرم.

چالش سلامت روان
گروه روانشناسی