این نمایش از چند جهت قابل توجه است:
اول: برای اکثر لحظات و دقایق آن طراحی و تلاش خلاقانه انجام شده.
دوم: جهان خودش را می سازد و از قوانینش تخطی نمی کند.
سوم: به لاین صوتی کار همانند صحنه و میزانسن توجه شده است و کار صداپیشگان حرفه ای و طراحی صوتی جذابی دارد. از موسیقی خوش ریتم و همراه اثر هم نمی توان چشم پوشی کرد.
چهارم: بازی ها یکدست بود اما عالی نبود. همه به طور متوسطی با تیپ هایی که ساخته شده بود، کلیات نقش را ایفا کردند. شاید ضعیف ترین بازی را حسن محمدیان که یکی از نویسندگان اثر هست انجام داد و شمایل بانمک نقشی که نوشته بود را به کاراکتری خنثی بدل کرد.
پنجم: پیشبرد موازی قصه ی رشیدخان حاکم قوچان در زمان ناصرالدین شاه تمثیل خوبی بود که به ابزوردیسم حاکم بر فضای قصه ی اصلی معنای دیگری می داد. این ماجرا البته در برخی صحنه ها طولانی بود اما در نخستین لحظه ی زنده شدن تابلوی بزرگ با عروسک گردانی و رقص بانمکی که صورت گرفت، جان تازه ای به نمایش بخشیده شد.


مائده بیگلری به عنوان کسی که این گروه جوان و پر انگیزه را هدایت کرده، به درستی از پس اجرایی کردن این متن برآمده و کارگردانی اش روی این متن ثابت می کند که در قدم های بعدی با نمایشنامه های جهانی از نویسندگان بزرگ، موفق و پرتماشاگر عمل خواهد کرد.

تماشای این نمایش را قطعا توصیه می کنم.