"وقتی زندگی وابسته این است که انسان مجبور است طوری عمل کند که گویی به دروغ باور دارد، دیگر مسئله بر سر حقیقت و دروغ نیست. در نتیجه حقیقت واقعی و اعتبار آن کاملا از زندگی اجتماعی رخت برمی‌بندد و همراه آن مهم‌ترین عامل ثبات‌بخش در دگرگونی دائمیِ عملکرد انسانی از بین می‌رود."

تماشای ترس و نکبت رایش سوم، به تماشا نشستنِ این پاراگراف از هانا آرنت است.

اثر که از سویی با تکرارهای هنرمندانه اش مخاطب را در تعلیقی رعب آور می آویزد و از سویی زندگی زیر سایه نکبت ایدئولوژی را همچون تیغ تبر بر جان تماشاگر میرقصاند، با رگه هایی از تاریک ترین کمدی، بیننده را به مواجهه ای بسیار نزدیک به آنچه توتالیتاریسم میخوانیمش وا میدارد. یکی از همراهانم بعد از اتمام اجرا میگفت "نفسم بند اومده، حتی نمیتونم وایسم" و او کاملا حق داشت. آنچه که تماشا کردیم، اثری بدیع، گیرا و مهلک بود. اثری که شاید در مدت زمانی به اندازه از برلین ۱۹۳۴ تا تهران ۱۴۰۴ در ذهن تماشاگرش باقی بماند و در عین حال تفهیم اتهامی باشد به باورمندان ایدئولوژی های کشتار، جهل و جنون.

تبریک به علیرضا اخوان و تیم فوق العاده اش.