میان لرزشِ شانه مدام گرمِ تکرارم
چگونه باورِ خود را به دست باد بسپارم؟

من از تو دلخورم اما به جرمِ رویشِ عشقت
بجای قلب تو از خود به حدّ مرگ بیزارم

منی که با مدد از دل به روی پای خود ماندم
چگونه مُرده ی خود را به روی دوش بگذارم؟

چگونه فکر سفر تا غزل شوم که هنوزم
شبیه کودک تنها به زیر کوه آوارم

بجای پرسه و اکرانِ ... دیدن ادامه ›› خنده های تو امشب
به روی خاکِ ترک خورده ، جای ابر می بارم

من از قبیله ی پرواز و از نژاد احساس ام
به نرخ مردن خود ، باید از تو دست بر دارم

به جُرمِ باورِ چشمت اسیر گریه است این چشم
گذشتی از دلم اما بدان که دوستت دارم

ب ما انگشتر شاهی رسید اما نگین افتاد
تمام تاج ها با لمس بختم بر زمین افتاد

بجای گریه در آغوش تو در خود گره خوردم
شبیه مرد سربازی که پایش روی مین افتاد


به تو گفتم تویی تندیس اعجاز خدا ـ مردم
مرا مرتد صدا کردند و عشق از چشم دین افتاد

به جرم وصف موهایت تنم شلاق حد میخورد
بجای نام زیبایت ... دیدن ادامه ›› فقط خون از جوین افتاد

چه دیدی در دلم ای جان که عمری پای من ماندی
تو که ایینه ای بر چهره ی فولاد چین افتاد

دلم دریای درد اما قلم درمانده در وصفش
چه گویم از غمم وقتی قلم بر نقطه چین افتاد