مجسمه ،نقاشی، پرفورمنس ،تئاتر......فرقی نداره ،لزوما همیشه برای نقد نباید به تماشا نشست ،گاهی وقت ها باید تمام این اصطلاحات دست و پا گیر میزانسن،صحنه ،موسیقی.... را فراموش کنی و
فقط نگاه کنی تا حالت خوب شه،که از زندگی روزمره ی خودت فاصله بگیری ،که وقتی بدونی یک هفته ی سخت پیش رو داری ،یه ذخیره ی روحی خوب داشته باشی ...
و ننه دلاور برای همین خیلی خوبه،برای اینکه حالتو خوب میکنه ،برای اینکه موقع اجرا از خودت دورت میکنه،بهت میگه این بندهای دورتو باز کن بیا به حرفهای ننه دلاور فکر کن ،حسش کن و فاصله بگیر از خودت برای یک ساعت ولی وقتی هم تموم میشه دیگه نمیتونی فراموشش کنی ،درگیرش میشی و برات تبدیل میشه به یک دغدغه ی لذت بخش که دوباره و دوباره بخوای صحنه ها و دیالوگاشونو مرور کنی.
ممنون اقای افشاریان برای این حال خوب.
این نظر من ،یک مخاطب معمولی تئاتر.