اول از همه تالار هنر برای من عزیز است. عزیز برای اینکه 4 سال تمام، همیشه از مقابلش رد شدم و به ساختمان همجوارش(دانشکده ی سینما تئاتر) وارد می شدم. هیچ وقت نشد که وارد این تالار بشم و به تماشای تئاتری بشینم تا وقتی خودم پدر شدم؛ و همراه دخترهایم به دیدن نمایش ها می روم. برای من همزمان حس غریب و غمناک نوستالژی؛ با ساختمان تالار هنر گره خورده.
شش پنگوئن کوچک؛ بی ادعا، ساده، روان و خطی است. شش پنگوئنی که سعی می کنند توصیه ی پنگوئن بزرگ تر را به خاطر بسپارند؛ "مراقب خرس قطبی وحشی! باشید."
شش پنگوئن شبیه تمام آدم های این دنیا در جهانی پرت و ناشناخته رها شده اند و سعی می کنند تا آن را درک کنند. به اقتضای کار کودک، انتهای نمایش به پایانی خوش می انجامد. ای کاش در دنیای واقعی، در دنیای آدم بزرگ ها هم چنین چیزی ممکن بود.