دوست عزیز ممنون از نظرتون, حرف شما در جاهایی درسته, اما گروه ما معتقد است در حال حاضر رسانه ای مثل صدا و سیما یا تئاترهایی مثل بولینگ عبدو و ... رسالت سرگرم بودن هنر رو به شکل شایسته! انجام میدند, یه وقتهایی لازم میشه که هنر ریشه داری مثل تئاتر سطح درک مخاطب رو نسبت به پیرامون خودش بالا ببره, تو این شکل از تئاتر شما دیگه به عنوان سرگرمی به این هنر نگاه نمی کنید بلکه به عنوان یک ابزار برای کشف کردن موقعیت های شناخته نشده انسانی, اجتماعی, فلسفی و.. بهش نگاه می کنید.
ولی این نکته, نگاه گروه ما نسبت به تئاتره و شما مختار هستید به هنر اونجوری که دوست دارید نگاه کنید.

خانم ارام،با توجه به استقبال خوب و این همه بازخورد مثبتى که از کار شما شده دلیل این مدل پاسخگویی شما رو درک نمیکنم،میشه هم کار پر محتوى و تامل برانگیز که افق هاى جدیدى رو براى بیننده باز میکنه ساخت و در عین حال هم کار جذابیت داشته باشه و مخاطب عام و خاص رو سرگرم کنه،کلا لزوما این دو موضوع متنافر نیستن مثل سنگ ها در جیبش یا مرد بالشی یا زمستان ٦٦ یا شب هزار و یکم و ده ها نمونه دیگه در عالم سینما هم میشه به اثار اسکورسیزى،کریستوفر نولان،هیجکاک و..و..اشاره کرد که هر کس به اندازه بضاعت هنرىش از اونها درک و دریافت داره،البته قبول دارم که اثار شاخصى در سینما و تاتر ساخته شده اند که براى مخاطب عام خیلى دلچسب نیستند .بنابراین جواب نوشته این دوست عزیز کنایه تمسخر امیز شما نیست،کافى بود میگفتین که براى گروه ما پیام و مفاهیمى که اثر ما قراره ارائه بده مهمه و نمیخواستیم کار سرگرم کننده باشه...خلاصه اینکه اگه کسی دوست داشته باشه که کار جذاب ببینه لزوما نباید بهش ادرس بولینگ عبدو رو داد،موفق باشین
پی نوشت:من هنوز سعادت اینو نداشتم که کار گروه شما رو ببینم و صحبتهاى بالا بطور کلى مطرح شدند