حسین مشکاتی کارگردان تئاتر

عرض احترام و درود خدمت عوامل محترمِ (وحشی)
کلا با کار رئال ارتباطی نمیگیرم و ذهنم سخت به سمتش میره
اما انتخاب درست سالن ، انتخاب لباس های صحیح ، فرم و میمیک های مرتبط ، ادبیات و اجرای آن در دهان بازیگر و … باعث شد در فضای نمایشنامه زیست کنم.
اگر چه حقیقتا از سبک اجرا و متن در ابتدای تئاتر از مفاهیم کار گذشتم و سعی کردم در فضای فراذهنی بازیگران بمانم.
بازی ها در فضای بومی نمایشنامه به خوبی اتود شده بود اگرچه بازی بازیگر خانوم در میان شگفتی اکبر و یکی دو بازیگر دیگر ضعیف به چشمم آمد.
از نظر متن هم پلات را نتوانستم در ذهنم ترسیم کنم اگر چه موضوع و دیالوگ خوبی داشت اما شاید در گره اندازی ها و خط مشی پلات می‌توانست بهتر عمل کند. (بنظر می آید در اداره به مشکل خورده)
به لحاظ کارگردانی ، گویا کارگردان برای حرف زدن آمده بود تا هنرنمایی البته حرف زدن هم هنر می خواهد که بازهم بنظرم قوی به عمل نیامده بود و در رورانس هم رویت نشدند !!!

در پایان خداقوت میگم و آرزوی موفقیت دارم

با کار رئال ارتباطی نمیگیرم

اما راجع به بازی ها به جز دو بازیگر ، بازیگری روی صحنه دیده نشد و به لحاظ میزانسن ، سردی میزانسن ها مشهود بود البته شاید برگرفته از انتخاب اشتباه نوع سالن باشد.
در این نوع سالن ها ریزاکت و بخصوص میمیک در گرو نگاه مخاطب است که آن هم با ضعف روبرو بود.
ایجاد کاراکترها با ملیت های متفاوت جذاب اما با اتود های ضعیف حیف شدند و چقدر می‌توانست حساب شده تر باشد.
در کل با احترام به این اثر و عوامل و زحماتی که برایش کشیده شده و حوصله ام که سر نرفت؛ با امتیاز ثبت شده فاصله ی زیادی داشت.

موفق و پیروز باشید
خداقوت

ابتدای نوشته ام را شروع می‌کنم با به نام رضا ثروتی و محمد مساوات که خدایگان اجراهای فرم محور و سورئالند‌ و خلا حضورشان در این سبک محسوس است.
دویل با موضوع جذاب جهل مردم نسبت به آنچه با غریزه پذیرفته اند نه به عقل پرداخت و اگر اشتباه نکنم اقتباسی از داستان مسیح و مریم مجدلیه هم رویت می شد.
و چه خوب که کارگردان موضوع روز مردم را که موج سواری بر غرایز نیز در آن اهمیت بالایی دارد را شناخته و پرداخته است.
تیپ سازی ها بنا به سلیقه ای شخصی جالب نبود اما از نظر خلاقیت فوق العاده بودند.
و در کل بازی استاد رحیمی رو خیلی بیشتر دوست دارم 🥲🙏
خداقوت به تیم پر انرژی تون ❤️