این روز ها در گرگ و میش افکارم برای جستجوی خودم به نمایش پناه میبرم شاید برای پر کردن جای حسرت، و حسرتی که کاش جایم‌ در سالن نمایش برعکس می‌شد را انکار و ارضا میکنم
و هر بار اثری از دیدگاه و در دنیایم ماندگار باشد را از موضع عشق تحسین میکنم
هیچ سالنی کچلی ندارد
حتی با یک تماشاچی ، چون ریشه های عمیقش در خاکی ست که بازیگران موقع تمرین بیان بَ بَبَ ، بَ بَبَ، بَ بَبَ گویان در حلقشان ایجاد میکنند