شکیلا علی پناهی فعال هنری

خدا قوت امشب نمایش رو دیدم و بعد از مدتها یک «تئاتر » دیدم.
فضاسازی کارگردان،بازی بازیگرها ، موسیقی کار رو بسیار دوست داشتم
و چیزی که کامل مشهود بود توانایی بدنی بازیگرها بود و همچنین طراحی چنین حرکات بدنی توسط کارگردان که سواد و توانمندی زیادی میخواست و به این شکل زیبا روی صحنه چشمها رو به هر سمت میکشید …
صداها گرچه یک جایی ازاردهنده میشد ولی قابل درک بود که «چرا» ازار دهنده ست. برای من به شخصهِ یک وحشت و یک فریاد درونی بود که شاید مخاطب رو به عمق خودش میبرد به عمق رنج و عمق تفکر و در نهایت کشف همان شیطانی که شاید در همان عمق زندگی میکند و مدام فریاد میزند که دیگری” شیطان ست…
خسته نباشید عزیزان
درخشیدید …