نمایش›نَ/ ماندن

خلاصه: هیچ مهاجری فعل هجرت را یکسان صرف نمی‌کند. ما هر کدام به امیدی ترک وطن کردیم. هیچ آدمی خانه اش را ولو خانه‌ای روی آب، به همین سادگی رها نمی‌کند که برود. چرایی‌اش برای هر آدمی با دیگری فرق می‌کند.
اما بعد از هجرت ما همه، دلتنگی‌های پر بلایمان را یکسان صرف می‌کنیم.

هر بار که سوار آن اسب بزرگ آهنین می‌شویم نمی‌دانیم به خانه می‌رویم یا بر می‌گردیم.