چیزی که باعث اهمیت این کتاب میشود پرداختن نویسنده به شکلگیری حلقهی هنر آوانگارد نیویورک دههی ۱۹۵۰، به بهانهی روایت زیست و فرآیند فکری و هنری یکی از رادیکالترین گروههای تئاتر آن دوران "لیوینگ تئاتر" است. نویسنده همزیستی، تعامل و ابداعات هنرمندانی را که پس از جنگ جهانی دوم در نقطهی صفر و در یک گسست فکری بنیادین به سر میبردند توصیف میکند و از خلال روایت زندگی و مواجههی شخصی آنها با اتفاقات سیاسی و اجتماعی زمانه وارد جزئیات هنر و زیست سیاسی و ساحت عمومیشان میشود که بیشباهت به وضعیت امروز نیست. در زمانهای که تئاتر برادوی در راستای سرگرم کردن مردمی آسیب دیده و عادیسازی جنگ و آزمایشهای هستهای قدرت میگرفت و هر چه پرزرق و برقتر میشد. عدهای همچون لیوینگ تئاتر به دنبال آلترناتیوهای دیگری رفتند و به نمایش در سیرک برادوی نه گفتند. آنها در آپارتمانها و پارکینگها تئاتر اجرا کردند و حتی کار را به خیابان کشاندند. زیست و کار آنها بهتر از هر هنرمندی در تاریخ این را اثبات کرد که هنر در زندگی روزمرهی هنرمند جاری است…