این فیلم، طعنهای است به مستغرق شدن انسان در فضای مجازی و غفلت از ارکان مهمی چون خانواده و آگاهی. اثری که میکوشد با بهرهگیری از تجسمگرایی، نشان دهد اسارت فکری و جسمی، تنها ظاهری نیست؛ بلکه روح و اندیشهٔ انسان نیز میتوانند در بند باشند. برای رهایی از این اسارت، باید به سطحی از آگاهی رسید، و این آگاهی، نیازمند شکستن برخی قبحها و منشهایی است که ما گرفتار آنها هستیم؛ و این شکستن، در حقیقت همان خودشکنی است.
این فیلم در لوکیشنهای واقعی و همچنین در استودیو با بهرهگیری از تکنولوژی کروماکی فیلمبرداری شده و دارای بخشهایی از انیمیشن، انیمیشن کروماکی و گرافیک سهبعدی (3D) نیز هست.
باید بدانیم که دامِ غفلت و نادانی، امروز بسیار گستردهتر از گذشته پهن شده است؛ تا جایی که خود را به شمایل یک دانای کل نشان میدهد. این، بزرگترین خطرِ حالِ حاضر است که متأسفانه همهگیر نیز شده. این دام، مرزهای حقیقت و دروغ، سنتها و واپسگراییها، ارزشهای تمدنی، باورهای فرهنگی، نگاههای مذهبی و... را بهکلی دگرگون کرده و میتوان گفت که همهچیز را وارونه جلوه میدهد.
با تشکر از: اطهره وهاج، علی اصغر وهاج، فاطمه نصیری، حسن داداشی و کلیه عزیزانی که در ساخت این اثر ما را یاری کردند.