نمایشگاه›پرسونای سکون

 روزهای تعطیل گالری: دوشنبه‌ها

با حضور: 
سحر اَبر | ریحانه طراوتی | مهتاب پرنیان | شاهد صفاری | شهرزاد شیخ الاسلامی | سپیده مرتضوی

عکاسی برای من شبیه خاطره‌ای کهنه یا لحظه‌ای دژاوو مانند است. عکاسی برای من صرفا تکنیکی محاط در فن و تکنولوژی نیست. من آن عنصر رهایی محور عکس را از خلال آنچه می‌بینم و ثبت می‌کنم به مدد خاطره‌های درونی و تجربه زیست روزمره‌ام ثبت می‌کنم، تا با کمک این ثبت، میل درونی و دید خود به جهان را برای آنانی که به نظاره عکس‌هایم می‌نشینند ملموس کنم. عکاسی برای من نوعی کشف جهان است، کشفی همراه با ذوق و میل به آنچه بعضا با دید عادی قابل کشف و تشخیص نیست.
پرسونای سکون تلاش دارد پنهان‌ترین حس‌های انسانی را در شرایط و زمان‌های گوناگون زیست روزمره انسان‌ها تصویر کند. تصویری که در هزار توی نمود‌های خود، یا دیگر ساخته‌ی زیست اجتماعی‌مان هر روز با آن مواجهه می‌شویم. اما در  نهایت هر آنچه که در پشت این تصویر نهفته است از پس صورت‌ها و چهره‌ها عیان می‌شود. عیان شدنی نابهنگام و نامنتظره که در زمان‌های نامشخص و ناهمگون‌ بیرون می‌زند تا به مدد آن بتوان خود بودگی را در نسبت با دیگری تجربه کرد۰ نمود درون در لحظه‌ی سکون برای خودبودگی. خودبودگی‌ای هرچند حقیقی ولی قابل درک از خلال نوعی شهود و درگیری با هر آنچه مانع این خودبودگی است. در نهایت اما شهود و تخیل همراه زجر زیستن در کنار چهره‌هایی که خودشان نیستند همواره همراه با عذاب خواهد بود. عذابی دوزخی که همه‌گان را به بازی می‌گیرد تا خود بودنشان را فراموش کنند.

 آرش وکیل زاده/ تهران/ آبان ۱۳۹۶