دوره فیلم›سینمای افراط گرای نوین فرانسه

خلاصه: به نظر ماریو باوا مثل ژرژ باتای و سالو از مارکی دو ساد، عوامل تعیین‌کننده‌ی سینمایی هستند که به‌ناگاه تصمیم گرفت هر تابویی را بشکند، راهش را از میان رودخانه‌های امعا و احشا هموار کند، هر نمایی را از شهوت و حیوانیت و عنان‌گسیختگی پر کند، و بی‌هنجاری رسمیت ببخشد. سینمایی که از نظر تاریخی در قالب‌های فرمال، سیاسی و فلسفی (گدار، کلوزو، دوبور)، و یا در افراطی‌ترین شکل‌شان (فرانژو، بونوئل، والرین بورژوویک، آندری زولافسکی) وجود داشته است. این درواقع سینمایی‌ست بیرون‌زده از دل یک جریان هنری (سوررئالیسم).

سینمای افراط‌گرای نوین فرانسه را باید یک جریان یا گرایش در سینما بدانیم و نه یک جنبش یا مکتب هنری جدید یا حتی یک ژانر یا گونه‌ی جدید. فیلم‌های این جریان به یک یا چند مولفه‌ی مشترک در سبک نمی‌رسند تا آنها را مکتب یا جنبش جدیدی بنامیم و از طرف دیگر این فیلم‌ها یک ژانر جدید محسوب نمی‌شوند، چون یکی از مشخصه‌های اصلی آن، همانطور که گفته شد بی‌توجهی به مرزها و قراردادهای موجود در ژانر –به ویژه ژانر وحشت- می‌باشد. بنابراین این آثار را باید به خاطر درونمایه‌ها و روش‌های زیبایی‌شناختی مشترکی که دارند، یک جریان یا گرایش مح