نمایش›ببخشید

تئاتر پست_مدرن
پست مدرنیسم از خرابه های دوره مدرنیسم در دهه ۷۰ م. قرن بیستم، سر بیرون می آورد و نظام ها و ساختارهای دوره مدرنیسم را در هم می شکند. 
پست مدرنیسم بر خلاف مدرنیسم که خود را در قالب ها و تعاریف محدود می کرد از هر نوع مرزبندی و تعریف گریزان است. بنابراین مرز بین زشت و زیبا را از میان برمی دارد و به ستیز با نخبه_گرایی بر می خیزد. 
دراین دوره ساختارشکنی وارد همه حیطه های هنری از جمله تئاتر می شود و تحولاتی شگرف و عمیق در این عرصه ایجاد می کند. تئاتر پست مدرن متاثر از اندیشه ها و نظریات آنتونن_آرتو و دو جنبش فوتوریسم ودادائیسم می باشد. 
در این دوره کلام و متن محوری که توسط آنتونن آرتو نکوهش شده بود، جایگاه سابق خود را از دست می دهد. در حقیقت زبان از کارکرد اصلی خود که پیام رسانی است، دور می شود و بیشتر برای فضاسازی مورد استفاده قرار می گیرد. در این دوره عناصری چون نور، صدا، رنگ، طراحی صحنه، لباس و موسیقی برجسته و دارای اهمیت ویژه ای می شوند. تماشاگران منفعل دوره مدرنیسم در این دوره دارای نقشی فعال و موثر در پیشبرد اجرا هستند.
طرح_داستانی در دوره پست مدرن کمرنگ می شود.کاراکتر و شخصیت پردازی نیز نفی می گردد. 
پرفورمنس و تئاتر_محیطی از زیر مجموعه های تئاتر پست مدرن هستند. در پرفورمنس تاکید اصلی بربدن_اجراگر است و تئاتر محیطی رویکردی آیینی به تئاتر دارد و هر دو پیشتاز در امر ساختارشکنی و کسب تجربه های نو و خلاق می باشند.
دنیای پست مدرن بسیار گسترده و نامحدود است و ترکیبی است از جریان های متفاوت هنری، فرهنگی، فلسفی و.... به دلیل همین گستردگی هنوز تعریفی جامع از آن به دست نیامده است.
پست مدرنیسم اساساً از تعریف گریزان است و خواهان شالوده شکنی و سلیقه گرایی است. به خاطر همین ویژگی، در تئاتر نیز بسیار متنوع و گهگاه متناقض جلوه کرده است. در حقیقت، هر گروهی که در وادی پست مدرن، دست به اجرا می زند؛ اجرایی کاملاً منحصر به فرد و با ویژگی های خاص ارائه می دهد که ممکن است با اجرای گروه های نمایشی پست مدرن دیگر، کاملاً متفاوت باشد و این موضوع، تأکیدی است بر کثرت گرایی در دنیای تئاتر امروزی.