گردش›یک سفر یک کتاب |کویر مرنجاب - با محمد زارعی|

تیوال با همکاری ژیوار برگزار می‌کند:

تاریخ حرکت: پنج‌شنبه ۲۲ بهمن‌ماه 

ساعت حرکت: ۰۵:۰۰

تاریخ برگشت: جمعه ۲۳ بهمن‌ماه

ساعت برگشت: ۲۲:۰۰ (در صورت نبود ترافیک غیرعادی) 

مکان حرکت: میدان ونک، خیابان ملاصدرا، نبش خیابان پردیس 

برنامه سفر
روز اول: حرکت ساعت ۵ صبح از تهران، صرف صبحانه در میان راه، ادامه مسیر به سمت شهر زیر زمینی نوش آباد، پس از بازدید از شهر اویی راهی آران و بیدگل می‌شویم و در خانه تاریخی بنی طبا (صفا) مستقر می‌شویم. پس از صرف ناهار و استراحت راهی کاشان شده و از خانه تاریخی طباطبایی‌ها بازدید خواهیم کرد و برای شام و اجرای بخش فرهنگی سفر به خانه بنی طبا بازخواهیم گشت.

روز دوم: صبح زود پس از صبحانه راهی کویر مرنجاب می‌شویم. از دریاچه نمک و رمل‌های مرنجاب بازدید خواهیم داشت و ناهار را در دل کویر مرنجاب صرف می‌کنیم و قبل از غروب آفتاب راهی تهران می‌شویم. 

برنامه فرهنگی
- خوانش کتاب زمین انسان‌ها (سنت اگزوپری)
- خوانش داستانی کوتاه از محمد زارعی
- تماشای فیلم "خاکستر و برف" و "نوستالژی برای نور"

محمد زارعی، متولد آبان ۶۳ در تهران و فارع‌التحصیل ارشد ادبیات نمایشی از دانشگاه هنرهای زیبای تهران است. از جمله‌ی فعالیت‌های او نگارش ده نمایش‌نامه برای صحنه، ده‌ها متن نمایشی برای رادیو فرهنگ، سه فیلم‌نامه‌ی بلند و یک رمان و یک مجموعه‌ی داستان است.
پیش از این بین سال‌های هشتاد و دو تا هشتادو هفت، در هفت جشنواره‌ی داستان‌نویسی در سطح کشور حاثز رتبه شده است. در جشنواره‌های تیاتر دانشگاهی در سال ۹۲ برای بهترین نمایشنامه کاندید شده و در سال ۹۴ لوح تقدیر بهترین نمایشنامه را دریافت کرده است.

درباره کتاب "زمین انسان‌ها"
این اثر به صورت یک رشته روایات، گزارش مشهودات با پشتوانه‌­ای از تفکراتی با معنای اخلاقی زیبا عرضه شده‌است. در یکی از فصل‌ها، به نام «خط مواصلات هوایی»، نویسنده خاطراتی چند مربوط به کارآموزی خلبانیِ سال ۱۹۲۶ خود را در خط مواصلاتی یاد می‌­کند. وی نقل می­‌کند که چگونه به تعلیم هانری گیومه، که این کتاب به وی اهدا شده، با «مناسک مقدس» حرفهٔ خود آشنا شده‌است. همچنین می‌­گوید که در خلوت پرواز، هر کوه، هر دره، هر خانه، در نظر خلبانی که آسمان را «می‌­روبد»، همراهی است که آدمی نمی‌­داند دشمن است یا دوست. او از غرور خلبان سخن می­‌گوید که خود را مسیول محمولات پستی احساس می­‌کند؛ گویی فی‌الحال مرکز مناسبات انسانی است و تأیید می‌­کند که «ضرورت‌ها و مقتضیات هر حرفه‌­ای جهان را دگرگون و پرمایه­‌تر می‌­سازد».

در فصلی دیگر، اعمال پرشهامت رفقای خود و گیومه را به یاد می­‌آورَد که معجزه‌آسا از حادثه جان به‌در بردند و هر دو در زمرهٔ آن قلیل کسانی هستند که وجود خویش را وقف خدمت به دیگران می­‌کنند تا زندگی هر کس جلوهٔ خلاقیتی روزانه به خود بگیرد و تا آخرین رمق با مرگ نبرد می‌­کنند تا به اعتمادی که به آنها شده‌است وفادار بمانند. وی توضیح می­‌دهد که چرا هواپیما ابزاری بیش نیست که وی از آن، همچنان که هنگام شخم‌زدن، خیش خود را به کار می­‌بَرد، استفاده می‌کند، لیکن ابزاری که در عین حال وسیله‌­ای عالی و شگفت برای تحلیل است. در پرتو آن، آدمی زمین را کشف می‌­کند و پی می‌­بَرد که آن منزل واقعی اوست. او خصلت دراماتیک برخی از ماجراها را که در صحرا برای او پیش آمده برملا می­‌سازد و اینکه چگونه، درحالی‌که همراه مکانیسین خود، آندره پروو، در میان ریگزارها گم و از تشنگی و خستگی نیمه‌جان شده بوده، نخست بار انسان را «در آنِ واحد با چهرهٔ همهٔ انسان‌ها» در شخص یک بادیه‌نشین لیبیایی دیده که آمده بود تا آنها را نجات بخشد.

در آخرین فصل این اثر است که سنت‌اگزوپری اصولی را طرح می‌­کند که انسان‌دوستی او بر آنها مبتنی است. در نظر او، یگانه ارزش و یگانه حقیقتی که بر فکر انسانی تحمیل می­‌شود، همان ارزش و حقیقتی است که در باطن انسان است؛ چون انسان بازنمودِ آرمانیِ ماهیت یکایک ماست. وی می­‌گوید: «در انسان همه چیز تناقض‌آمیز است.» ازاین‌رو، حقیقت ثابت‌کردنی نیست، تأییدشدنی است. حقیقت در عمل افرادی رخ می‌­نماید که خواست و آرزو و ایمان و لبخندی به آنها یگانگی می­‌بخشد و این احساس را در آنان پدید می‌­آورَد که چیزی برتر از خود را مبادله می‌­کنند و از درجهٔ فردیت به پایگاه انسانیت می‌­رسند. بدین‌سان، «تنها هنگامی که با برادران خود، در پرتو هدفی مشترک که در بیرون از وجود ما جای می‌­گیرد، پیوند می‌­­یابیم، تنفس می‌­کنیم و تجربه به ما نشان می­‌دهد که دوست‌داشتن به‌هیچ‌روی این نیست که به یکدیگر بنگریم، بلکه این است که با هم یک جهت را بنگریم». بنابراین، سنت‌اگزوپری فضایل عشق را، که راه­گشای راه ایمان‌­اند، از فضایل عقل، که به شک راهبرند، برتر می‌­شمارد. وی چنین می‌اندیشد که آدمی به طبعیت شایستهٔ «انسان بودن» نیست و برای نیل به این شایستگی باید هر آنچه به فردپرستی پیوندش می­‌دهد به‌دور افکند و، در عین حال، از آن دست بشوید که فقط از نعمات مادی بهره­‌ور شود. وی، با فراخواندن ما به کشف شریف‌­ترین رضای نفس در ایثار و خاکساری، می‌­خواهد ذوق توجه به کل را به ما تلقین کند. زمین انسان‌ها، که از کیفیت شاعرانهٔ هرچه مرغوب‌­تری سرشار است و با نثری تمام جاافتاده و کاملاً منطبق بر معنی نوشته شده، یکی از کتاب‌­های ستودنی است که بجا و به‌موقع برای انسان‌­ها معنایی را که به سرنوشت در جهان امروزی باید داد روشن می­‌سازد. 

سفرهای پیشین:

۱- یک سفر یک کتاب |جنگل الیمستان - با بهمن دارالشفایی|

۲- یک سفر یک کتاب |کاشان - با احمد پوری|

۳- یک سفر یک کتاب |قزوین - با ناهید فروغان|

۴- یک سفر یک کتاب |ابیانه - با مژده دقیقی|

۵- یک سفر یک کتاب |دریاچه حوض سلطان - با مهشید میرمعذی|

۶- یک سفر یک کتاب |خونه نقلی - اسداله امرایی| 

۷- یک سفر یک کتاب |کهک - با مهدی غبرایی|

۸- یک سفر یک کتاب |گیله بوم - با خشایار دیهیمی| 

۹- یک سفر یک کتاب |کاشان - با حافظ موسوی|