واوووو، دو بار دیدمش. آدم دلش می‌خواد حین نمایش با بازیگرها تعامل کنه. جدای از وزن سنگین تراژدی آنتیگون که به سادگی انتقال داده شده، چقدر ظریف و زیرکانه به تراژدی حال حاضر ما گره خورده بود. نمایشی بدون هیچ دکور صحنه، لباس یکسره سیاه که تکنیکالی تو رو مجذوب خودش می‌کنه. جدای از مفهوم عمیق تراژدی گره خورده آنتیگون به حال روز اکنون سرزمین‌مان، بازی تکنیک صدا و تسلط و هماهنگی بازیگران در تصویر صوتی زیبا، حال آدم خوب می‌کنه. اونقدر که گم می‌کنی کدوم صدا مال کیه. انگار داری به یه رپ اعتراضی اجتماعی گوش می‌کنی، بازی و حرکت صدا، شبیه به رفت و برگشت صدای یه موسیقی جذاب و پرانرژی تو هدفون توی گوشت می‌شه. این نمایش ثابت می‌کنه که خوب بودن نمایش، به دکور و رنگ نیست. کیف کردم. بازیگرهای عالی و خانم سرسختی، دست مریزاد...