حامد محسنی شاعر و نویسنده

تماشای نمایش «این زندگی مال کیه؟» تجربه‌ای تأمل‌برانگیز و عمیق بود؛ روایتی انسانی که با دقت و گیرایی، پرسش‌هایی بنیادین درباره اختیار، کرامت و معنای زیستن را پیش روی مخاطب می‌گذارد. متن درخشان برایان کلارک، مخاطب را به دل یکی از پیچیده‌ترین جدال‌های اخلاقی و انسانی می‌کشاند، و کارگردانی هوشمندانه‌ی درسا آقائی، این متن را در فضایی ساده، صمیمی و در عین حال پرمایه به صحنه می‌آورد. بازی‌ها – به‌ویژه بازی تحسین‌برانگیز بازیگر نقش کِن – باورپذیر، پرقدرت و تأثیرگذارند. طراحی صحنه‌ی مینیمال و دقیق نیز به تمرکز بیشتر بر مضمون و بازی‌ها کمک شایانی کرده است.

تنها نکته‌ی منفی برای من، رفتار برخی از تماشاگران بود؛ حضور دو کودک کم‌سن‌وسال در ردیف جلو – که هم نمایش مناسب‌شان نبود و هم با صحبت‌هایشان حواس‌پرتی ایجاد می‌کردند – و گفت‌وگوهای برخی افراد در ردیف پشتی که گاه به تحلیل صحنه‌ها در حین اجرا می‌پرداختند. با این حال، کیفیت اجرای گروه آن‌قدر بالا بود که نمایش همچنان اثرگذار باقی بماند.

تماشای این اثر را به همه‌ی کسانی توصیه می‌کنم که خواهان مواجهه‌ای جدی و صادقانه با مفاهیمی چون اختیار، کرامت انسانی و حق انتخاب هستند؛ نمایشی که نه‌تنها سرگرم می‌کند، بلکه ذهن و وجدان مخاطب را نیز به چالش می‌کشد.

اقتباسی هوشمندانه از منظومه‌ی «زهره و منوچهر». نمایشی که هم‌زمان طنازانه و جدی، سرگرم‌کننده و تفکربرانگیز است.
طراحی صحنه و موسیقی، دقیق و هماهنگ با فضای نمایش است. اجراها یکدست و روان‌اند، و بازیگران، هر یک به‌خوبی نقش خود را ایفا می‌کنند. زمان در این نمایش، بی‌آنکه حس شود، می‌گذرد؛ تماشاگر در ریتم پرکشش اجرا غرق می‌شود، بی‌آنکه لحظه‌ای احساس خستگی کند. در کل نمایشی دوست‌داشتنی و دل‌نشین است که بعد از تماشایش با رضایت و خوشحالی سالن را ترک می‌کنید.